« Dziwne były te mastodonty z tamtego, już zamkniętego, czasu, błąkające się po tej nowej demokracji, która z każdym dniem stawała się bardziej wszechobejmująca. Ale anachronizm kołatał się tu i ówdzie aż do ostatnich lat dwudziestolecia. »
Wspomnienia polskie są tekstem autobiograficznym, który kończy się w lipcu 1939 roku, w momencie wyjazdu trzydziestotrzyletniego Gombrowicza do Argentyny.
Bez taryfy ulgowej, Gombrowicz wspomina w swoich felietonach swoją rodzinę, jej korzenie polsko-litewskie, obyczaje zamożnego ziemiaństwa, wśród którego spędził swoje dzieciństwo. Powraca też do swych lat gimnazjalnych i studenckich w Warszawie i przede wszystkim do swoich początków literackich.
Z humorem i autoironią Gombrowicz opowiada siebie i czas swojej młodości: dwudziestolecie międzywojenne odradzającej się niepodległej Polski.
« Mówienie głupstw było niewątpliwie w tych czasach jednym z zajęć, które najbardziej mnie pochłaniały. »
Gombrowicz wspomina także swoją przyjaźń z Bruno Schulzem i Witkiewiczem, interesującą znajomość z Zofią Nałkowską, obecność Żydów w kulturze międzywojnia, kawiarniane życie stolicy, zmiany obyczajowe po pierwszej wojnie światowej.
Jego kroniki przywołują świat z którym rozstał się dwadzieścia lat wcześniej i który bezpowrotnie zniszczył kataklizm wojenny.